Mag ik u wat vragen

Risotto, check. Groente, check. Parmazaanse kaas, check. Wit wijntje, check. Na drie rondjes door de winkel heb ik eindelijk alles van mijn boodschappenlijstje gevonden. Met een propvol en loodzwaar winkelmandje (ik ben vergeten zo’n mandje met wieltjes te pakken) strompel ik naar de kassa. Uiteraard kies ik de kassa waar iets mis mee is en waar dus de langst durende rij staat. Een talent heb ik daarvoor! Maargoed, ik ben te moe om me daar druk om te maken dus na dik vijf minuten (ik heb honger!) kan ik mijn mandje uitladen. Verheugd constateer ik dat de kassaknul er wel mag wezen en dat ik dadelijk oog in oog kom te staan met zijn woeste bruine bos krullen en helderblauwe ogen. Die rotkassa blijkt zo vervelend nog niet! Als ik dan eindelijk aan de beurt ben, hoor ik hem zeggen ‘Mevrouw, mag ik u wat vragen?’ Spontaan krijg ik een rode kop en in gedachten hoor ik mezelf al antwoord geven ‘Natuurlijk! Een date? Lijkt me gezellig, kom je vanavond bij me eten? Hopelijk houd je van risotto.’ Wijntje erbij, dat beloofd een gezellige avond te worden. Maar zover is het nog niet.
Ik weet op een nogal stuntelige manier een ‘ja hoor’ uit te brengen en wacht met spanning op het moment waarop hij zijn vraag gaat stellen. Ik heb mijn antwoord al klaar als ik hem hoor zeggen ‘Zou ik uw ID mogen checken? Voor alcohol moet u 16 jaar of ouder zijn.’ Bam! Ik wordt terug de realiteit in geslingerd en constateer dat mijn eigenwaarde een behoorlijke deuk heeft opgelopen. ID? Ik ben verdomme 25! Vanaf welke leeftijd zou ik me niet meer beledigd voelen bij die vraag? Als de bejaarde oma bij de andere kassa me dan ook nog verteld dat dat een aardig compliment is van die vriendelijke meneer’ stamp ik woedend de winkel uit en fiets ik linea recta naar de patatzaak. Dag lekker avondmaal, je kan me gestolen worden!