Afritsbroeken en doktersassistentes

Thank god, het moeilijkste gedeelte van mijn reisvoorbereiding zit erop. Na een week bijna fulltime op zoek te zijn geweest naar mijn eerste afritsbroek ever, heb ik er een gevonden. Zwart met een ietsiepietsie roze accentje (whoop whoop), lichtgewicht én in mijn maat. Hoe is het mogelijk. Stad en land heb ik afgezocht. Je zou toch zeggen dat afritsbroeken (en alle overige ‘reisartikelen’ trouwens) jaarrond te krijgen zouden moeten zijn? Helaas realiseerde ik me pas vijf dagen geleden dat ik vorig jaar precies dezelfde conclusie ook al had getrokken: koop in juli al je spullen, want vanaf augustus verschijnen de skipakken alweer in de kledingrekken. Tja alleen een ezel stoot zich twee keer aan dezelfde steen toch?

Gister was mijn doktersassistente zo vriendelijk me ook nog even op het hart te drukken dat ik een sloddervos was. Want op vrijdagochtend 11.00 uur stipt nog even een preventief antibioticakuurtje aanvragen was toch niet zo handig. Exact een uur na het algemene overleg met de huisarts en exact een uur voor ingang van het weekend. Ik zeg: precies op tijd!

Stiekem moet ik wel lachen om mezelf. Vier jaar geleden was ik een zes maanden lang intensief bezig met de voorbereiding op mijn Ghanese avontuur. Op letterlijk alles was ik voorbereid, dacht ik. Toen ook letterlijk alles anders liep dan bedacht, leek die voorbereiding opeens verspilde moeite. Vandaar dat ik nu maar gewoon alles op het laatste moment doe. Het kost wat meer moeite, maar de aanhouder wint! Want mijn shop- en to do lijstje zijn leeg.

En die veel te grote berg spullen in mijn backpack proppen, lijkt opeens een eitje.